ფეისბუქზე ყველა ვართ. ვინც არ ვართ, ვერ ვართ. ყოველ შემთხვევაში, ასეთი განცდა მიჩნდება იმ ადამიანის მიმართ, რომლებიც არ არიან ამ სოციალურ ქსელში დარეგისტრირებულები. არადა, ამ ბოლო დროს ვფიქრობ, რომ სწორედ ისინი ცხოვრობენ თავიანთი ცხოვრებით, თავისთვის, და არა-ჩვენ. 554 ფრენდი მყავს. ჩემი ჩათვლით-555. ყველა თუ არა ნახევარი მაინც სრულ ისტერიკაში ვართ ჩავარდნილი: თაგები, ჩექ ინები, შეარები…… Continue reading სხვისთვის ცხოვრება

“ჩემი ცოლის დაქალებს” უყურებთ? ვინც უყურებთ ხომ კარგი, ვინც არა და მოკლედ გეტყვით, რომ დათო გოცირიძის ცხოვრებაში შუა ხნის ასაკის კრიზისმა დაისადგურა, რომელმაც თვალი კბილის ექიმზე დაადგმევინა და ათწლიანი მშვიდი ოჯახი უკანა პლანზე გადააწევინა. ეს არის პრობლემა, რომელიც ნებისმიერს შეიძლება შეემთხვეს. პრობლემა, თავისი არსით, ტრაგედია არაა. ტრაგედიად შეიძლება მისდამი მიდგომა და გადაჭრის გზა იქცეს. ასეა თუ… Continue reading Кризис среднего возраста: take or toss?

აუ, იცით რას ვერ ვიტან ყველაზე მეტად? უცნაურსახელებიანი ადამიანების პირადობებს რომ ასკანერებენ და სოციალურ ქსელებზე დებენ; სივიში ჩასმულ სასაცილო ფოტოებს რომ გამოფენენ; სხვებზე რომ ღადაობენ :@  

ადრე რომელიღაც ჟურნალში უმბერტო ეკოს სტატია წავიკითხე, სადაც ის კალოგრაფიის საკითხებზე და ხელით წერის ჩვევის დაკარგვის საფრთხეზე წერდა. იმ დროისთვის უკვე მეც “საფრთხის” ქვეშ ვიყავი, დღეს კი ეს სტატია მთლიანად ჩემზეა. გუშინწინ გამოცდა ვწერე. დაგვირიგეს თაბახის სამი ფურცელი და უნდა გაგვევსო. ვგრძნობდი, რომ იდეები მომდიოდა, მაგრამ ქაღალდზე გადმოტანა მეზარებოდა, ხელი მეღლებოდა, მაჯა მტკიოდა.. აზრებს ვკვეცდი,… Continue reading ხელნაწერთა ღაღადი

მეხუთე კლასში ქართულ ცეკვებზე დავდიოდი, ნინო კირვალიძე გვასწავლიდა.  ძალიან მკაცრი იყო, ძალიან. განსაკუთრებით, დაგვიანებებზე. რამდენიმე წუთით გვიან მოსვლასაც არ პატიობდა არავის. ჩვენ, რასაკვირველია, ძალიან ვწუხდით და ვწუწუნებდით, მაგრამ მაინც არ ვაგვიანებდით. ერთხელ გვითხრა, რომ გამომუშავებული პუნქტუალურობის გამო მისი მთელი ცხოვრება მადლობელნი ვიქნებოდით. მას შემდეგ ათ წლამდე გავიდა, ნინოს სიტყვები კი ხშირად მახსენდება. განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც… Continue reading ნუ მალოდინებ!