ძალიან ბევრი single მეგობრისთვის მითქვამს, რომ მარტოობა ცუდი სულაც არაა და, ხშირად, ნაკლებ პრობლემას ნიშნავს. განურჩევლად იმისა, თუ როგორი იდეალური და ტრალი-ვალი ადამიანი გარგუნათ ბედმა.
თითოეული წარმატებული ურთიერთობა დათმობასა და კომპრომისზეა აგებული. წარუმატებელიც, ოღონდ, აქ კომპრომისს მეორე მხარე ვერ ხედავს და ჰგონია, რომ პირველი ვალდებულიც კია მოითმინოს, თვალი დახუჭოს, დათმოს და გაიღიმოს.
პრინციპში, სად გადის ზღვარი? რომელი ჯობია, იყო მომთხოვნი და საკუთარი მინდა/ არ მინდა ბოლომდე გაიტანო თუ ადამიანს გაუგო და მის მდგომარეობაში შეხვიდე?
მეორე ვარიანტი, ხომ? მაშინ, რატომ რჩები ამ მეორე ვარიანტის მიმდევარი ადამიანი ხშირად გაღიმებული და რატომ ხდები ვალდებული გააკეთო ის, რასაც შენ კომპრომისად თვლიდი?
პირველი? მაშინ, რატომ ინგრევა ასეთი ურთიერთობები და რატომ ვერ უძლებს ზეწოლას ვერცერთი მხარე?
არ ვიცით ნატ, არ ვიცით…
ოქროს შუალედი-რომელიც არ არსებობს.. ბეწვის ხიდი, რომელიც წყდება.. და ასე დაუსრულებლად.. : ))))